KARTKA Z KALENDARZA LITERACKIEGO - 16.02.2023 r.

40. ROCZNICA ŚMIERCI
KAZIMIERY IŁŁAKOWICZÓWNY

Kazimiera Iłłakowiczówna - polska poetka, prozaiczka, dramaturżka i tłumaczka. Urodziła się             6 sierp­nia 1892 roku w Wil­nie. Wy­kształ­ce­nie zdo­by­wa­ła na uni­wer­sy­te­cie w Oks­for­dzie, a na­stęp­nie   na Uni­wer­sy­te­cie Ja­giel­loń­skim. W 1911 roku opu­bli­ko­wa­ła de­biu­tanc­ki to­mik Ikarowe loty. Pod­czas I woj­ny świa­to­wej peł­ni­ła funk­cję sa­ni­ta­riusz­ki po ro­syj­skiej stro­nie ba­ry­ka­dy. Przez nie­mal dzie­sięć lat pra­co­wa­ła jako se­kre­tar­ka sa­me­go Jó­ze­fa Pił­sud­skie­go. Po jego śmier­ci po­wró­ci­ła do pra­cy     w    Mi­ni­ster­stwie Spraw Za­gra­nicz­nych.

W 1939 roku, po wy­bu­chu II woj­ny świa­to­wej, Ka­zi­mie­ra Ił­ła­ko­wi­czów­na schro­ni­ła się w Ru­mu­nii, na te­re­ny Pol­ski wró­ci­ła w 1947 roku i za­miesz­ka­ła w Po­zna­niu. Pi­sa­ła spo­ro – nie tyl­ko po­ezji, po­wie­ści (Bajeczna opowieść o królewiczu La-Fi-Czaniu, o żołnierzu Soju i o dziewczynce Kio, 1918), ale tak­że upra­wia­ła tłu­ma­cze­nia z ję­zy­ków an­giel­skie­go, ru­muń­skie­go, nie­miec­kie­go czy wę­gier­skie­go.      An­ga­żo­wa­ła się tak­że po­li­tycz­nie – po wy­pad­kach
po­znań­skich w któ­rych zgi­nę­li ro­bot­ni­cy wy­da­ła „Rozstrzelano moje serce w Poznaniu”.
Mia­ła sze­ro­ki krąg przy­ja­ciół w tym mię­dzy in­ny­mi Juliana Tuwima (po jego śmier­ci wy­da­ła na­wet „Pozgonne Tuwimowi”) czy Wit­ka­ce­go. Ostat­ni to­mik, Szeptem, wy­da­ła w 1966 roku. Ko­niec ży­cia spę­dzi­ła jako nie­wi­do­ma, po nie­uda­nym za­bie­gu sko­ry­go­wa­nia ja­skry.
Zmarła 16 lu­te­go 1983 roku w Po­zna­niu.

W roku 2023 przypada:
131. rocznica urodzin oraz 40. rocznica śmierci autorki.

Cytaty:

„Niczym nie jestem, tylko drganiem strun żałosnych… Któż może być o taką bolesną rzecz zazdrosny?“
Kazimiera Iłłakowiczówna

„Obiecywało serce, że pęknie. Nie pękło. Groziło życie, że zwiędnie, – nie zwiędło.“
Kazimiera Iłłakowiczówna

„Był człowiek wolny jak duch, był człowiek samotny jak obłok, zniósł wszystko, co było trzeba, i nic mu się już zdarzyć nie mogło.“
Kazimiera Iłłakowiczówna